Dag 54, van Radicofani naar Acquapendente, 25 km

Vanmorgen om 6.30 uur zat ik aan een geweldig ontbijt, samen met Christiano en Wolfgang. Meestal stellen die ontbijtjes in Italië niet veel voor, een paar beschuitjes met jam en voorverpakte croissantjes. Brood bakken kunnen de Italianen al helemaal niet, omdat er geen zout in wordt gedaan is het heel snel oud. Sandwiches bestellen heb ik ook opgegeven, ik eet alleen nog plakken kaas. Maar dit keer was er joghurt, cornflakes, fruit, kaas, allerlei soorten taart, verse sap en goede koffie. En dat voor dezelfde vijf euro als anders. Toen ik eindelijk op pad ging kreeg ik van Siro de manager twee dikke klapzoenen.

Fred mocht daar helaas niet ontbijten maar we dachten dat er onderweg wel een bar zou zijn. We vertrokken met z'n vieren en de eerste 10 km gingen alleen maar bergafwaarts. Het was genieten met een terugblik op de toren boven Radicofani en de laatste vergezichten over de heuvels van Toscane. Ik ging als een speer, ondanks m'n verkoudheid, en de blaar op m'n hiel voelde ik nauwelijks meer. In de plaats Ponte a Rigo was helaas alles gesloten, zowel het hostel als de bar. Arme Fred, hij moest het doen met mijn yoghurt en een stukje taart.

Hierna kwam het het bord 'einde Toscane, begin Lazio'. Ik snap nu waar de naam van de voetbalclub 'Lazio Roma' vandaan komt. We liepen dus de regio 'Lazio' in en meteen leek alles armer en groezeliger en restaurants en bars zijn gesloten. Onze laatste 8 km gingen langs de snelweg, eigenlijk levensgevaarlijk. Geen strook voor wandelaars en hoog bermgras, zodat we ook niet goed zichtbaar waren. Ik heb meerdere keren met m'n rug tegen de vangrail aan gestaan, en was blij dat ik niet alleen was. Ik begrijp nu ook waarom de wandeling als 'challenging' werd omschreven, met gevaar voor je leven dus. Er was trouwens wel een alternatieve route, maar die was 8 km langer. Net zo goed 'challenging'.

Eindelijk, 4 km vóór Acquapendente was er een oase in het veld. Een bar! Cristiano en Fred dronken bier en aten vette sandwiches. Ik moest eigenlijk niet aan eten denken. Het was ook ongelooflijk warm. De resterende kilometers gingen bergopwaarts en waren zwaar. Ik was blij dat ik er was, maar moest nog een uur wachten voordat ik kon inchecken. Ik dronk wat op een plein en Christiano kwam verhit aan. De kleine Italiaan doet niet anders dan eten en bier drinken en ik zie hem al dikker worden. Hij is 49 jaar, gescheiden, woont in Lucca en werkt in een papierfabriek. Onze gesprekken gaan niet verder dan dat, maar het is altijd fijn een bekend gezicht te zien in een vreemde stad.

Om 15.00 uur kon ik eindelijk naar mijn kamer in herberg s'Osteria38, voor 40 euro per nacht. Gek genoeg moest ik nog steeds niet aan eten denken, maar ik moet wel eten om te kunnen blijven wandelen. Waarschijnlijk heb ik vandaag teveel gedronken waardoor mijn maag geen eten meer aan kan.

Acquapendente is op zich een leuk oud stadje met maar liefst drie kerken en een soort kathedraal met daarin allerlei kunstwerken. Er zijn ook overal mooie grote muurschilderingen. Het is er alleen vreselijk druk met al dat verkeer dat kriskras door de smalle straatjes scheurt. Ik ben helemaal naar de supermarkt gelopen om voorraad voor morgen in te slaan, je weet het hier tenslotte maar nooit. Ik had afgesproken met Fred om uit eten te gaan, maar de restaurants waren OF volgeboekt, OF gesloten, OF afhaal. Ik was er op slot zo dik mee aan dat ik dat hele eten maar heb gelaten voor wat het was. Morgen weer in de herkansing.

Overigens betekent 'Acquapendente' letterlijk 'hangend water', vanwege de vele watervallen in de buurt. De wandeling van morgen naar Bolsena (gelegen aan het 'Meer van Bolsena') moet dan ook prachtig zijn. Vanaf nu is het nog 170 km wandelen naar Rome, verspreid over 8 dagen.

Het blijft ook prachtig weer met temperaturen van 26 graden of meer. Ik denk dat dat de laatste uitdaging wordt: De hitte.

@Jeroen: Ik heb deze wandeling ook zwaar onderschat, het is maar goed dat je niet alles van te voren weet..