Dag 53, van Gallini naar Radicofani, 18 km

Gisteravond om 21.00 uur arriveerden de dames pas die bij me op de kamer zouden slapen. Moeder Sophie en dochter Katia uit Keulen. Ik had ze al eerder ontmoet in het hostel in Ponte d'Arbia. Ze gooiden meteen de ramen wijd open voor frisse lucht... en ik heb het de rest van de avond en nacht koud gehad met alleen m'n lakenzak en een dekentje.. Maar ik heb ze ongetwijfeld ook wakker gehouden met m'n gehoest. Moeders keek tenminste niet zo blijd naar me vanmorgen.

Na 10 uur rusten was ik desalniettemin flink opgeknapt en stond om 6.00 uur op. We ontbeten in het keukentje en alle mannen klaagden over het gesnurk van Giorgio. Er was ook een nieuw gezicht, Wolfgang uit Oostenrijk. In San Querico kon hij geen slaapplaats vinden en heeft buiten in een speeltuintje moeten slapen...

Samen met Fred ging ik om 7.00 uur van start voor de 'challenging' etappe van vandaag. Achteraf viel het best mee, de etappe van gister is ons veel zwaarder gevallen. Het heeft ook alles met fitheid te maken. We deden het erg rustig aan, namen vele pauzes en om 14.00 uur arriveerden we in Radicofani. Zeven uur gedaan over 18 km.. [e-1f92d]. Fred is erg relaxed en we praten over niks. Hij is getrouwd en heeft twee zoons van 21 en 29 jaar. Zijn leven lang archivaris geweest, nu 63 jaar oud en reeds gepensioneerd. Is ook ooit vanaf Reims vertrokken en wandelt in delen naar Rome.

Om 15.00 uur ging de Toerist Informatie pas open voor de sleutel van het hostel. Giorgio vertrekt altijd zo vroeg mogelijk om zo vroeg mogelijk te arriveren.. En vervolgens uren te moeten wachten. Toen ik hoorde dat er maar één kamer in het hostel beschikbaar was voor ons allemaal, besloot ik ter plekke om naar de overkant te gaan. Naar de herberg 'La Torre', waar een kamer 40 euro kost. Zelfs Christiano had hier ingechecked. Het is een waar feest om weer een eigen plek te hebben. Vanavond de ramen lekker dicht, niet in het donker de rugzak te hoeven inpakken en me niet hoeven inhouden met hoesten.

Radicofani heeft een mooi historisch centrum en twee oude kerken, St. Pietro en St. Agata. Bovenaan het stadje staat een mooie toren, maar die heb ik maar even gelaten voor wat het was.

De twee 'halve' dagen wandelen hebben me goed gedaan, de hiel gaat ook stukken beter. Morgen is de etappe naar Acquapendente toch weer 'challenging', 24 km en dit keer alles naar beneden. Na Acquapendente zijn we eindelijk verlost van Giorgio, maar heb ik toch een privé kamer geboekt [e-1f609].

Ik zit nu op een terras en zie de arme zielen langslopen die voor de volle 33 km zijn gegaan.. Totall loss..

@Iedereen, bedankt weer voor alle reacties!