Dag 50, van Siena naar Pont d'Arbia, 27 km

Na een zeer goede nachtrust in het klooster ging ik om 6.30 uur al op pad. Ik werd er door Harrie op attent gemaakt dat het m'n 50e wandeldag was. En inderdaad ik was het bijna vergeten, een feestdag dus!

De hiel ging een stuk beter, ik voelde me een stuk fitter dan de dag ervoor en het beloofde inderdaad een topdag te worden. Direct vanuit Siena was wandeling al prachtig. Niet door stedelijk of industrieel gebied maar gewoon meteen de heuvels in. Toen ik achterom keek zag ik de stad in de verte liggen, het was alleen te mistig om foto's te nemen.

Later in Isola d'Arbia kwam kwam dan toch alsnog het industriegebied. Bij een bar zaten Giorgio en Daniele. Giorgio noemt me 'Wonder Woman' en Alex noemt hij "Mister Magic". Ik noem hem "Bad Man". En terwijl we daar zaten zag ik Australische Kay langs lopen. Later haalde ik haar in en ze bleek een paar dagen vakantie aan de kust te hebben gehouden. In Siena had ze een extra dag genomen en dan kom je elkaar zomaar weer tegen. Of zoals Michael wel zal zeggen "They always reappear".

De wandeling was dus fantastisch door de glooiende velden van 'de vallei van Arbia" met de voor Toscane zo typische Cypressen. Onderweg kwamen we nog door een hele oude plaats met een oude ommuurde schuur 'La Grancia di Cuna', een toeristische trekpleister. Ik had nog een mooi gesprek met Daniele die zijn vrouw vorig jaar is verloren en nu datgene wandelt wat ze samen vijf jaar geleden met de fiets hebben gedaan. Een soort van memory lane dus. "Memories, that is what we are".

Ik ging dus eigenlijk als een speer, samen met Kay, maar na de laatste stop, toen ik m'n schoenen had uitgedaan, kreeg ik ontzettend last van m'n hiel. Ondertussen was er ook een Fransman gearriveerd, Frédéric (Fred) uit Reims. Pratende vort heb ik het gered tot aan Ponte d'Arbia, maar ik houd m'n hart vast voor morgen.

Het hostel was nog gesloten toen we om 14.30 uur arriveerden. En ik heb weer geluk, ik deel een kamer met Kay, vrouwen mogen apart. Eindelijk ben ik dus weer eens op tijd, en er is een wasmachine en een mooie tuin. Helaas ging het regenen en ook voor morgen is er regen voorspeld. De etappe gaat dan naar San Quierico en is ook 26 km lang. Er is één hostel, de rest is allemaal volgeboekt vanwege een fiets evenement. Ik hoop dat ik een bed heb!

Vanavond gaat Alex koken, een typisch gerecht uit Latvia. We zijn met vijf personen, Michael, Fred, Kay, Alex en ik. De Italianen logeren ergens anders.

@Wim: De Zilverroute oftewel de Via de la Plata door Zuid Spanje is inderdaad ook pittig!