Dag 37, van Passo della Cisa naar Pontremoli, 24 k

Vanmorgen moesten we om 7.00 uur ontbijten en om 8.00 uur wegwezen. Het ontbijt was opnieuw erg karig, droge biscuitjes met jam, een voorverpakt croissantje en een kop koffie.. en dat voor 5 euro. Niet eens fruit of joghurt voor onderweg. Voor wat betreft de blaar: Cath had vloeibare compeed op een stick en Paul een hele plak. Zelf heb ik alleen wandelwol...

De route van vandaag was bij nader inzien 24 km, omdat het hostel 4 km vóór Passo della Cisa ligt. Nergens onderweg zou er een bar zijn, ik moest het doen met een handjevol noten, een stukje kaas en een oude croissant. De eerst km's gingen over de autoweg en ik liep samen met Paul. Hij heeft 16 kilo in z'n grote rugzak op het karretje en 6 kilo in de kleine op z'n rug. Hij is een gezellige kletser en komt ook uit de drukkerijwereld. Het bewuste laatste ravijn in Zwitserland van Martigny naar Rembrancher heeft hij ook gedaan, MET karretje, en hij is gevallen. Hij viel drie meter naar beneden maar gelukkig stonden er bomen... en bleef hij ongedeerd. Hij heeft geprobeerd om lopend de Grote Sint Bernardpas over te steken maar moest vanwege een sneeuwstorm omkeren. Liftend is hij toen door de tunnel gegaan.

En dan de wandeling van vandaag. Die was zo mogelijk nog zwaarder dan die van gister. Voorbij Passo della Cisa stond de poort naar Toscane en werd de daling ingezet. Tien kilometer voornamelijk over kleine smalle paadjes met losse stenen naar beneden. Ik ben zo vaak bijna uitgegleden dat het een wonder is dat ik ongedeerd ben gebleven. De natuur was wel prachtig, op een gegeven moment stond ik helemaal bovenaan omringd door groene bergtoppen. Gewoon even de Apennijnen bedwongen met mijn bijna 60 jaren!

Maar dat dal was een aanslag op m'n knieën en tenen en de hiel deed zeer. Pas om 12.30 uur was ik op de helft. Nog zo'n zelfde stuk te gaan! En prompt kreeg ik een appje van Cath, zij waren de autoweg op gegaan en hadden een bar gevonden. Een afkorting van de route, zo konden we twee uur afsnijden! Maar na de koffiestop kwam ik niet meer vooruit, ik kon niet eens meer rechtop lopen, de knietjes wilden niet meer. De rugzak was loodzwaar en de voeten stonden in brand. Het was ontzettend heet op het asfalt zonder schaduw. Ook levensgevaarlijk met veel motorrijders en razende automobilisten. Ik was blij dat ik met de Fransen liep, het ging een paar keer maar net goed. Maar we hebben het weer gered. Het stadje Pontremoli is gelukkig fraai, ontzettend oud en met mooie pleinen.

Paul had ondertussen voor ons beiden bij de Kapucijnen in het klooster geboekt. Toen ik om 16.00 uur had ingecheckt en m'n eigen kamertje kreeg, stond hij me al op te wachten met bier en pinda's. Geweldig! Een andere pelgrim, de Fransman Thomas, arriveerde iets later.

Vanavond hebben we met z'n vijven gegeten. Cath en Said lopen morgen voor het laatst. Misschien neem ik hier een rustdag, of ik loop een halve etappe en doe de rest met de trein. Het is 32 km naar Aulla.