Dag 49, van Monteriggioni naar Siena, 25 km

Vanmorgen mocht ik uitslapen van mezelf maar ik stond om 7.00 uur op. Iedereen in het hostel was al vertrokken toen ik om 7.30 uur de deur uit ging. Omdat er onderweg niets te krijgen zou zijn ben ik teruggegaan naar beneden, de berg af, om te ontbijten en voorraad in te slaan. Dat waren dus een paar kilometer extra, en ik voelde m'n hiel best, de blaar was terug.

De wandeling naar Siena was mooi, weg van het asfalt, maar toch pittig. En het was warm! Ik liep een tijdje op met twee oudere Nederlandse dames, Soshana en Rita, waarvan Soshana haar roots in San Francisco heeft liggen. Ze is 74 jaar oud en stapte flink door. Zij lopen maar een week. Na een kilometer of acht bleek er in de middle of nowhere toch een bar te zijn, gerund door Marcello. Sinds het lopen van de Via Francigena gooide hij het roer om en is hij deze plaats opgestart. Het is werkelijk een oase en het is er netjes en schoon en bovenal donativo.

De twee Italianen Ildo en Mario doken ook weer op samen met hun vriend Claudio. Claudio bleek verpleger te zijn geweest en hij heeft m'n blaar behandeld. Toch goed om de Italianen te vriend te houden, als het niet om repen is dan wel om blarenpleisters. In het toilet stond zowaar een weegschaal, ik ging er op staan en ben blijkbaar niets afgevallen.. Of ik was bij aanvang nog zwaarder dan ik dacht.

Hierna liep ik af en toe met iemand op en maakte een praatje, maar het is nu zo druk geworden dat ik ze niet allemaal meer kan onthouden. Toen ik rond drie uur eindelijk door de oude stadspoort van Siena liep, had ik het wel gehad. Ik liep meteen door naar de Farmacie en zag ook kapperszaken. De eerste die ik binnen liep had pas volgende week tijd, maar bij de tweede kon ik meteen terecht. Eén van de kapsters sprak Engels en met handen en voeten is er een redelijk kapsel uit gekomen. Het was wel ontzettend duur.

Daarna moest ik op zoek naar het klooster 'Acclogienza Santa Luisa'. Eerst leek de drukte wel mee te vallen in de oude binnenstad, maar toen ik eenmaal bij het plein 'Piazza del Campo' was aangekomen schrok ik van de mensenmassa. Ik moest er dwars doorheen en was blij dat ik het klooster eindelijk had gevonden. De hoofdzuster deed nogal kattig dat ik de deur niet goed open kreeg, maar de andere zuster, Maria, was ontzettend lief. En ze moest helemaal mee de drie trappen op naar m'n kamer. Want we hebben hier dus allemaal een eigen kamer met badkamer, en dat voor een donativo prijs, inclusief ontbijt. Er zijn nog 40 zusters actief in het klooster, maar het hostel wordt beheerd door twee zusters, geholpen door vrijwilligers.

Ik had dus eigenlijk nog maar weinig van Siena gezien en rond 18.00 uur wilde ik alsnog het centrum bekijken. Prompt botste ik tegen Michael aan die net zijn kamer uit kwam. Hij en Alex zitten ook in dit klooster met ieder een eigen kamer. De Italianen zitten in een hostel in het centrum. We hebben samen de hoogtepunten zoals 'De Duomo' gedaan, helaas was die gesloten. Daarna samen nog wat gegeten en gedronken, als je even van het drukke plein weg loopt en in een zijstraatje gaat zitten bevind je je tussen de Italianen. Het was mooi om te zitten en te kijken, maar we moesten op tijd naar bed. Morgen staat er opnieuw een pittige wandeling van 26 km te wachten naar Ponte d'Arbia. Ik hoop dat de hiel zich goed houdt!

@Margriet: al mijn pijntjes aan de voeten waren verdwenen, maar nu is prompt de blaar op de hiel dus weer terug.