Dag 45, van Altopascio naar San Miniato, 30 km

Het hostel in Altopascio zou in Nederland nooit door de welstandscommissie zijn gekomen. Om in de badkamer te komen moest je een trappetje op, zonder leuning. Overal lag water en het was er spekglad. Ik heb s'nachts een keer bijna de laatste trede gemist. Verder waren er geen dekens, slechts één oplaadpunt per kamer, en als ik het licht in mijn kamer aandeed ging het licht in de andere kamer aan. Kortom ik had een hele korte nacht en de rest ook. Maar het is me gelukt om om 5.30 uur op te staan.

Het is altijd een heel ritueel om de rugzak in te pakken, om vooral niets te vergeten. Om 6.10 uur trok ik de deur achter me dicht en stond buiten. Prompt stonden m'n stokken nog binnen in de paraplubak! Help!

Gelukkig lag de snurkende Duitser Karsten nog in bed. Ik schreeuwde onderaan het raam z'n naam, godzijdank werd hij wakker en opende de deur. Zo werd hij mijn Reddende Engel.

Het is wel heel mooi om zo vroeg al op pad te zijn. Het zou vandaag minder warm zijn, met sluierbewolking. In Villa Campanille dronk ik m'n eerste koffie, in Galeno de tweede en in Ponte a Cappiano de derde. In die plaats hingen overal verschillende gekleurde vlaggen, er zou iets van een paardenrace zijn tot aan Fucecchio. Daar eenmaal aangekomen was het feest! In het hele oude stadje werd de 'Parleo' gehouden, een soort van middeleeuwse toneel opvoering, typisch Toscaans. Helaas was ik net te laat voor de voorstelling, maar kreeg er wel een staartje van mee. De hele stad was volgestouwd, het deed me denken aan onze kermis. En ik daar doorheen te sjouwen met m'n rugzak. Maar mooi om daar zo met je neus in te vallen.

Ik heb de paardenraces niet afgewacht, maar stoomde door naar San Miniato Basso. Daarna kwam San Miniato, bovenop een berg gelegen.. En het was heet. Maar er gebeurde een wonder; er was ook een lift naar boven! Exact om 15.00 uur stond ik voor het hostel. Negen uur en 30 km later en niet eens zo heel erg vermoeid. Ik heb geluk, ik lig met een ouder echtpaar uit Canada (beiden 78 jaar, respect!) op een kamer. Vier mannen liggen bij elkaar op een kamer en beneden liggen vijf jonge vrouwen.

San Miniato is een hele oude plaats, er is een seminari, een Dom en een bisschoppelijke paleis. Maar er was nergens een terras, gelukkig wel een speciaalbierwinkel waar we een sandwich konden bestellen. Michael en ik gingen daar tegenover op een bankje zitten en al gauw kwamen de bekenden. Danielo, Walter, Matt en Aleksis. Een nieuwe Italiaan is er nu ook bij, Giorgio, een brulaap die gewoon op de slaapkamer rookt met z'n vipe.

Morgen opnieuw een 'challenging' etappe naar Gambassi Terme, 24 km lang. Ik heb daar alvast een privé kamer in het hostel kunnen huren. Ik vrees dat er in San Miniato niets te eten te krijgen als ik morgenochtend vroeg op pad ga.

@Iedereen, bedankt voor jullie complimenten!