Dag 38, Pontremoli

Vandaag heb ik dus een rustdag, eigenlijk is het de eerste dag dat ik bijna geen stap heb verzet. Toen ik vanmorgen boodschappen ging doen was het al bloedheet en kwam ik amper de klucht meer op naar het klooster. Het is niet voor te stellen dat ik dagen achtereen met 10 kilo de bergen op- en af ben gegaan. Overigens is het nu zondag en zelfs de Farmacie is dicht dus van shoppen komt weinig. Gelukkig is Paul goed voorbereid en heb ik van alles gekregen om mezelf weer op te lappen. Maar wat ik hier heel bijzonder vond om te zien; hele mensenmassa's die in hun zondagse kleren naar de kerk gaan. Elkaar de hand schudden bij het naar binnen gaan en een praatje maken. Was dat vroeger bij ons ook niet zo?

Tijd voor reflectie. Waarom wilde ik deze reis ook alweer maken? Omdat ik dit jaar 60 word, om mensen te ontmoeten, talen te spreken, fysiek bezig te zijn en erover te schrijven! Dat is allemaal aardig gelukt ook al waren de eerste weken zwaar en eenzaam. Maar nu er meerdere pelgrims onderweg zijn en ik nauwelijks privacy meer heb kan ik daar ook wel weer naar terug verlangen. En ik kan thuis soms erg missen, maar ik ben nou eenmaal op een missie....

Laurent was de eerste die ik tegen kwam, daarna Cath en Said. Zij moesten 's morgens altijd op gang komen maar daarna was Cath erg komisch (net zoals de Nederlandse Cath overigens). Als het bijvoorbeeld al 17.00 uur was en we nog steeds aan het wandelen waren dan zei ze: "Het is etenstijd in Nederland". Of ze ging een Frans liedje zingen, dat ik dan herkende als 'een potje met vet'. De Fransen zijn trouwens allemaal grappig als ze Engels spreken!

Als ik pijntjes of kwaaltjes heb denk ik maar aan Manfred. Manfred is een Duitse pelgrimsvriend die ik tien jaar geleden heb ontmoet onderweg naar Finisterre. Een zeer gelovig man die erg mooi kon zingen. Hij liep enkele jaren geleden ook naar Rome samen met twee andere pelgrims. Al in de eerste week haalde hij zijn arm open aan prikkeldraad en moest naar huis om te herstellen. Later ging hij terug om zijn mede pelgrims op te wachten in Rome, toevallig zou die dag ook de Paus spreken op het plein. Hij werd echter misleid door nep pelgrims en meegelokt naar een afgelegen terrein waar handlangers waren. Ze hebben hem uitgekleed en beroofd en alleen wat kleingeld achtergelaten voor een buskaartje naar Rome. Hierdoor miste hij de aankomst van zijn kameraden én het optreden van de paus. Jaren later toen de scheiding met zijn vrouw er eindelijk door was, kocht hij een appartementje en ging dat opknappen. Hij viel van de eerste verdieping door een luik naar beneden en brak alles wat je maar kon breken. Het heeft een jaar geduurd voordat hij weer tot iets in staat was.

Dan heb ik tot nu toe alleen nog maar geluk gehad..

Ik ben dus helemaal alleen in het klooster. Toen ik vanmiddag de stad in wilde gaan ging de elektrische poort niet open. Ik zat dus opgesloten! Uiteindelijk wist ik de nooduitgang te vinden en eruit te komen. Ik liet alle deuren uit voorzorg open staan, en toen kwam prompt de manager eraan. Ze was nijdig omdat de voordeur open stond. In rap Italiaans vertelde ze zoiets als dat de poort het wel gewoon deed. Het moest alleen met beleid gebeuren, en prompt ging ie toen open.

Ik had Ton vanmiddag wel verwacht, maar nee. Op de valreep kwam er nog een pelgrima, de Italiaanse Francesca. Zij loopt met een kleine rugzak en doet niet meer dan 15 km per dag. Ik ga de route van morgen naar Aulla, 32 km, ook halveren, de rest doe ik per trein. Ik heb tenslotte maar 60 dagen..

@ Wim, ik heb vandaag heerlijk op terras gezeten, twee bier gedronken, ijs gegeten en naar mensen gekeken.

@ Irma ik weet niet wat of Paul allemaal mee neemt, maar in ieder geval een hele kit aan verbandspullen..

@ Bob, ik vermoed op 5 juni aan te komen in Rome. Op 8 juni reis ik per trein terug.