Dag 14, van Martigny naar Sembrancher, 17 km

Na een redelijke goede nachtrust zat ik om 7.30 uur aan het ontbijt met de 'Kloster Herren'. Een heel bijzondere ervaring, om met die oude mannen in habijten aan de ronde tafel te zitten. Ik krijg daar, sinds het zien van een documentaire over misbruik in de katholieke kerk, toch bepaalde visioenen bij.

Het regende en goed ingepakt ging ik op weg. Nadat ik de stad uit was ging het pad de bergen in en er stond wel een waarschuwingsbord: "pas op voor gladheid". Maar dat het zo erg zou zijn, ik had geen idee.

Het was als het ravijn eerder in Frankrijk, maar dan spekglad. Ik had al snel door dat ik de keien moest vermijden. Toen ik bijna aan het einde was lag er een dikke boom over het pad. Eroverheen was geen optie, terug gaan ook niet, dan er maar onderdoor. Eerst de rugzak, toen ik en als laatste de stokken. Het zal een fraai gezicht zijn geweest en alles zat onder de modder. Uiteindelijk kon ik ontsnappen via een wandelbrug over de kolkende rivier. Toen ik achterom keek en de bergwand zag waar ik langs was gekomen deed ik een schietgebedje. Overigens was het ondertussen droog geworden en scheen het zonnetje zelfs.

Hierna kwam door het plaatsje Les Valettes waar ik in een vage bar koffie kon drinken. Ik dacht dat ik mijn zegeningen al kon tellen maar het ergste moest nog komen.

Ravijn deel 3 kwam eraan. Misschien vragen jullie je af waarom ik er dan toch aan begin. Het alternatief is de snelweg, en in het begin is het pad nog redelijk te doen. Je denkt: "als het te erg wordt ga ik terug". Maar op een gegeven moment is het zo erg dat terug gaan net zo gevaarlijk is als doorgaan. Ik zie nog die berg keien voor me opdoemen. Of dat schuin aflopende gladde padje vlak naast de afgrond. Vooral niet in paniek raken, niet nadenken en doorgaan. Ontzettend uitkijken en alle beschermheiligen weer aanroepen.

Enfin, na 5 uur survivallen en 17 km was ik halverwege de dagetappe en kwam aan in het plaatsje Sembrancher. Hier spotte ik een treinstation. Ik was er helemaal klaar mee, m'n enkels en knieën hadden enorm te lijden gehad. Maar de trein reed net voor m'n neus weg. Zodoende had ik een uur de tijd om Sembrancher te bekijken en het was best aardig met een kerkje, waar het binnen lekker warm was. Ik stak een kaars op als dank voor m'n lijfsbehoud. (Alle kerken zijn hier gewoon open).

Uiteindelijk kwam ik rond 15.30 uur aan in Orsieres. Naast het station staat hotel Terminus en ik ging er linea recta naartoe. Ik kreeg een kamer naast een bouwput, maar het is er warm, de wifi doet het en de prijs valt mee, zelfs inclusief ontbijt. Het idee van nog een nacht in een kouwe kelder bij de Augustinus heren vond ik niet zo aanlokkelijk.

Nu ik (achteraf) het Duitse gidsje lees, staat er wel dat je, om de etappe van Martigny naar Sembrancher te willen doen, "Trittsicher und schwindelfrei sein muß", oftewel vastberaden en geen last van duizelingen moet hebben"... Het alternatief is het fietspad. Maar waar of dat dan is als je de wandelbordjes volgt? Voortaan beter voorbereiden... Die bewuste bergspleet was dichterbij dan ooit.

Nu na 14 dagen ga ik morgen Zwitserland verlaten. In het kort:

- 14 dagen gewandeld.

- 5 door Frankrijk, 9 door Zwitserland.

- totaal 330 km, gemiddeld 23 km per dag.

- 9 á 10 kilo bagage.

- 1,5 dag regen gehad.

- alles voor de wind gelopen.

- nul medepelgrims ontmoet.

- nog steeds redelijk blessurevrij.

- prachtige natuur, mooie vergezichten.

- duurste onderkomen 135 euro (Orbe).

- goedkoopste onderkomen 20 euro (Martigny).

- twee zusters uitgelezen [e-1f609]

- enorme krachtsinspanningen verricht.

Valt het me mee of tegen? Natuurlijk denk je wel eens, waar ben ik aan begonnen.. Maar het schrijven, de lezers van mn blog, de spaarzame contacten, het spreken van m'n talen, de imposante natuur, de vrijheid en het avontuur houden me op de been. En natuurlijk af en toe contact met het thuisfront. [e-1f609]

Tot in Italië! Nog 46 dagen te gaan.