Dag 3, van Ornans naar Ouhans, 28 km

Vandaag was een dag die ik niet snel zal vergeten. Vanmorgen toen ik de rugzak over m'n schouder zwaaide knapte er iets in m'n onderrug. Ik dacht meteen aan het ergste maar het leek mee te vallen. Toch maar op weg gegaan, ik heb weinig keus tenslotte, en het was een prachtige wandeling langs het riviertje La Loue. Redelijk vlak en de natuur was prachtig. Hier doe ik het allemaal voor, dacht ik nog.

Op een gegeven moment kwam ik langs een pelgrimsherberg in Vuillafans. De deur stond open en achter in de tuin ontmoette ik het echtpaar dat de Gite runt. Ik kreeg koffie en cake en een stempel voor in mn pelgrimspaspoort, de eerste. Ook vroegen ze waarom ik op de Via Francigena liep, dit voor de statistieken.

Kortom een mooie ontmoeting en ik kon er weer tegenaan. Iets verderop in het dorp liep ik door een steeg en zag zo ineens een valse herdershond vlak boven me staan, bovenop een soort van dak in aanbouw. Er was nog een hond maar die zat in een kooi. Ik durf te zweren dat die herdershond me zou gaan bespringen, hij gromde naar me en ik kon me nog net omdraaien en wegvluchten. Toen dus maar een flinke omweg gemaakt en even van de schrik bekomen. Er zijn zoveel honden in Frankrijk het lijkt nog veel erger dan hier, en alles staat te blaffen in tuinen.

Later kwam ik aan in Lods, een prachtig plaatsje hoog in de bergen. Die hoogte daar moest ik dus naartoe. Maar ik zag een terras en dacht iets te kunnen eten. Echter de bazin was uiterst onvriendelijk en niet flexibel, ik mocht alleen het hele menu van 35 euro nemen. 'Doe dan maar koffie', zei ik en ik werd aan een eenpersoons tafeltje in de volle zon gezet. Dacht ze soms dat ik een zwerver was? Of stonk ik?

Enfin na de koffie kwam dus de enorme klim in de hitte, maar het uitzicht was fenomenaal. Hierna kwam ik aan in Mouthier, de plaats waar ik dus geen onderkomen kon vinden. Inmiddels stond er al 20 km op de teller en het was al 14.30 uur. Toch maar richting Ouhans voor de laatste 7 km. Bij het ravijn langs de rivier aangekomen stonden er allemaal waarschuwingsborden dat het pad gevaarlijk en glad en onverantwoord was. Wat nu?

Er kwam een ervaren klimmer uit het pad vandaan en ik vroeg hem of het te doen was. Hij keek naar m'n schoenen en zei: "Met die schoenen wel, maar wees voorzichtig, maar dat moet je toch altijd zijn als wandelaar? En vooral niet naar beneden kijken." Het leek me doodeng met mijn hoogtevrees. Ik heb nog geprobeerd een lift te krijgen maar zonder succes. Over de snelweg was geen optie en teruggaan ook niet.

Dus daar ging ik. Nog bijna 3 uur klauteren en klimmen over rotsblokken en boomstammen. Onder watervallen door en me vasthoudend aan metalen kabels. Met 10 kilo op m'n rug. Er waren best veel, vooral jonge, wandelaars die me zo voorbij huppelden. Maar die hadden niet zo'n zware rugzak. Ik heb alle beschermheiligen aangeroepen, Franciscus en Christoffel en Jacobus. En omhoog en omlaag langs die smalle paden en over stenige keien, op een gegeven moment was het pad zo schuin dat ik rollend door het mos ging. M'n wandelstokken bijna de afgrond in. De telefoon was bijna leeg en het water was op. Het is achteraf een wonder dat mijn hielen, enkels, achillespezen en knieën het hielden. Mijn rug voelde ik wel.

En toen eindelijk kwam er licht aan het einde en kon ik omhoog, weg uit dat ravijn. Daar was zowaar een terras! Ik bestelde een cola en een Icetea en patat en kwam weer een beetje bij. Daarna nog 2 km klimmen naar het gehucht Ouhans waar ik een studio via Air B[e-38]B had gehuurd. Inmiddels was het al 18.30 uur. Natuurlijk kon ik het juiste pand niet vinden en werd de telefoon niet opgenomen. Uiteindelijk kwam ik binnen.

Die bewuste bergspleet kwam vandaag wel heel dichtbij.... maar ergens geeft het ook wel weer een kick dat ik toch zo fit ben dat ik dat allemaal nog kan.