Dag 33, van Fiurenzola naar Fidenza, 24 km

Vanacht was er een snurker, was het Kay of was het Clement? Misschien was ik het zelf wel.. Om 6.30 uur stond ik op en na een ontbijt in een bar van koffie met een croissant ging ik om 7.30 uur op pad. Het regende pijpenstelen en de eerste 6 km naar Chiaravalle stapte ik snel door. Vlak voor dit dorp met de Abdij kwam ik een Italiaan op sandalen en in wandelkleding tegen. "Waar ga je naartoe"? Vroeg hij. "Naar Fidenza", zei ik. "Daar is geen enkele slaapplaats meer, daarom blijf ik hier". Het was nog geen 10.00 uur, ik moest er niet aan denken om in die plaats de rest van de dag te moeten doorbrengen... Maar misschien had ik het wel niet goed verstaan.

Ik dronk koffie in een luidruchtige bar en begon met het bellen voor een slaapplaats. In Fidenza zijn meer dan 5 hotels dus dat moest lukken. Maar helaas, alles in de omgeving was volgeboekt. Er was een evenement gaande, een soort van 'Food Festival', de Italianen zijn natuurlijk gek op eten en het duurt tot vrijdag. Ik kreeg het nu toch wel een beetje benauwd. Omdat ik de controle wil loslaten bekijk ik per dag waar ik heen wil, maar dat kan soms dus lastig worden. Ik raakte zelfs bijna in paniek. Uitwijken naar Parma was geen optie. Van teruggaan naar dat vreselijke Piacenza was al helemaal geen sprake. Ik besloot Francesco van de herberg in Fiurenzola te bellen, of ik nog een nacht kon blijven. En dat kon. Maar dan moest ik dus wel met de trein weer terug.

Na een kort bezoek aan de Abdij werd de regen wat minder en volgde een wandeling ongeveer gelijk aan die van gister. Over smalle asfaltwegen langs graanvelden met grote graanschuren en boerenplaatsen. Niet spectaculair, wel rustig. En vooral vlak. Toch zijn ook de autowegen soms een uitdaging. De meesten houden wel rekening met wandelaars, maar sommige auto's rijden zo ontzettend hard, en dan in die bochten.. ik heb al eens met mn rug tegen de vangrail aan gestaan.

Na 8 km kwam ik aan in Castione Marchesi. Er was gelukkig een bar, een hele rustige dit keer en ik nam een lange pauze met koffie en een ciabatta gezond. Omdat ik gister pas zo laat klaar was waren mijn voeten toch niet genoeg hersteld. Net toen ik weg wilde gaan kwamen Said en Katharina binnen. Ik vroeg hen waar of zij logeerden. Said had de Toerist Informatie in Fidenza gebeld en een hostel gevonden, voor 20 euro p.p. Ik heb dit hostel ook meteen gebeld en kon terecht! Maar wel op een slaapzaal... ik hoefde nu in ieder geval niet heen en weer te treinen. Natuurlijk heb ik Francesco weer afgebeld. Daar slapen nu hoogstwaarschijnlijk Ton en de twee Britten.

De regen was opgehouden en het werd zelfs warm. Na nog eens 8 km kwam ik aan in Fidenza. De binnenkomst in dit stadje is heel anders als die in Piacenza. Het is mooi en netjes en ruim. Bij de kerk moest ik zijn en er vóór kwam ik Clement tegen. Hij liep nog 11 km verder om de dag van morgen wat in te korten (34 km). En hij vindt 22 km te weinig..

Het hostel voor pelgrims bevindt zich tegenover de kerk. In mijn boekje stond dat het was gesloten, maar na 4 jaar is het pas weer geopend. Ik was er even na 15.00 uur en toch weer met 24 km op de teller. Pietro, de host, sprak heel goed Engels en het is een geweldige slaapplek. Nieuw, netjes, en er is helemaal geen slaapzaal, de kamers zijn voor drie personen. En we zijn maar met z'n drietjes. En liggen dus ook gedrieën op een kamer. Dit is veel beter dan een hotel, en dat voor die prijs.. We hebben overigens wel geluk, want gister en morgen zit het hostel volgeboekt. Pietro vertelde dat Piacenza inderdaad een vreselijke stad is, maar dat dit helaas wel de kant is waar het in Italië naartoe gaat. De verloedering neemt over het algemeen toe.

Voor morgen staan er dus 34 km op het programma. Vanwege het festival zijn er alleen de pelgrimsherbergen beschikbaar. Pietro heeft voor ons gebeld en we kunnen terecht in Fornovo di Taro. Bij de Toerist Informatie haalde ik een stempel en heb meteen de bustijden opgevraagd vanaf Medesano, 10 km vóór Fornovo.. ik krijg 3 kansen. 34 km ga ik echt niet redden, het zullen er ook ongetwijfeld 40 worden. En we gaan weer klimmen...

Zo was het toch weer een enerverende dag!