Dag 32, van Piacenza naar Fiurenzola daarna, 32 km

Na een vreselijke nacht in de warme hotelkamer waarin we beiden geen oog dicht hadden gedaan, nam ik bij het station afscheid van Carina. Het zal vreemd zijn om weer alleen te lopen. Ik heb het als een hele waardevolle week ervaren, zo samen pelgrimeren.

Ik was van plan Piacenza te bezichtigen maar het is een afschuwelijke stad. Pavia is veel mooier. Dus om 9.00 uur vertrok ik alsnog voor de 32 km naar Fiorenzola en het begon te motregenen. Het duurde heel lang voordat ik de stad uit was, daarna moest ik langs een industrieterrein en vervolgens langs de snelweg. Ik had dit stuk graag met de trein tot Pontenure willen doen maar er werd gestaakt. Er reden bussen genoeg maar ik kon niet uitvogelen welke ik moest hebben.

Bij Pontenure ging het pad namelijk eindelijk van de snelweg af via maisvelden en langs twee kastelen. De kastelen heb ik niet kunnen vinden, of het waren de ruïnes. Het was vreselijk eenzaam, ik zag geen mens alleen asfalt. Nog een geluk dat het niet zo warm als gister was.

Ik liep wel als een speer want ik had mijn winterkleding meegegeven aan Carina. Maar liefst 1,8 kilo was ik kwijt, de rugzak voelde alsof ik de helft was vergeten. Uiteindelijk kon ik een stukje van de route afsnijden tot aan Roveleto, daar zou om 17.07 uur een bus naar Fiurenzola vertrekken. Ik had ondertussen namelijk het parochiehuis in Fiurenzola gebeld waar ik terecht kon. Maar dan moest ik wel die bus halen want het was de laatste.

Ik was op tijd bij de halte, maar er stonden allemaal auto's voor. Het begon kneiterhard te regenen. En zo ineens was daar die Engelse dame. Ze ging ook met de bus mee en vroeg of ze me kon helpen. Ze gaf me een buskaartje en heeft me helemaal begeleid, onder haar paraplu, tot aan het parochiehuis. Ondertussen praatte ze honderduit over haar scheiding met een Italiaanse man. Toen we afscheid namen vroeg Anne of ik in Rome voor haar wilde bidden, en ze huilde... Voor mij was ze een ware Engel.

Ik kon niet meer op mijn benen staan maar moest van host Francesco van het parochiehuis eerst hun kerk 'San Fiorenzo' bezichtigen en het verhaal over het wonder horen. Maar ik had mijn eigen kleine wondertje al gehad en wilde alleen maar douchen. Na 32 km op de teller en 5 km met de bus, kon ik om 18.00 uur eindelijk zitten. Ik heb de hele dag op joghurt, een banaan, een mandarijn en koude pizza gelopen en begin nu toch echt wel af te vallen.

De drie Fransen zijn er ook en Clement stond me zijn bed af zodat ik niet op het stapelbed hoef. Kay is er en een nieuwe dame uit Duitsland, Carola. Francesco ging voor ons koken en ik was uitgehongerd. Pasta, groentes en eieren, voor 15 euro. Achteraf is het maar goed dat ik die laatste 5 km heb afgesneden want daar ging het pad langs een rivier en het was er ontzettend modderig. Iedereen zat dan ook onder de modder behalve ik!

Morgen gaat het toch weer regenen, gelukkig 'maar' 22 km naar Fidenza en ik denk dat ik dan een privé kamer wil... Socializen is leuk maar niet als je moe bent..

Nog even over mijn voeten @Joke: Ik heb alleen last van de onderkant van mn kleine teentjes, maar dat heeft ook met de zwaarte van de rugzak te maken, of met lopen op asfalt. De ene keer is het erger als de andere keer, maar wandelwol doet echt wonderen. De halluxteen voel ik gek genoeg niet meer. En de natuur in Italië was prachtig in het Aostadal, maar minder op de Po-vlakte. Maar de Appennijnen en Toscane komen nog!

Over de honden @Carla en Gerard: in elk dorp staan er achter elk hek een paar honden die aanslaan als je langsloopt. Ik krijg iedere keer een hartverzakking en dat 1000 km lang. In de steden ligt overal hondenpoep op straat. Ik noem het een plaag. Maar het kan ook therapeutisch werken, dat ik het straks in Nederland allemaal wel mee vind vallen [e-1f609]