Dag 29, van Pavia naar Santa Cristina, 22 km

Vanmorgen werden we wakker met mooi weer! En dat blijft voorlopig ook zo, aldus de voorspellingen.

Na het (sobere) ontbijt gingen we eerst Pavia bezichtigen. Er is een Dom, er zijn drie Basilieken en vele kerken. Ik las dat er zich 441 religieuze instituten bevinden in Pavia. Rome heeft geloof ik zelfs 900 kerken. In Italië worden geen kerken gesloten zoals in Nederland.. ook al hebben we dezelfde baas.

Er waren veel bedelaars in het centrum. Veel goed geklede, donker getinte mannen die met een pet in hun hand om geld bedelden. Op elke straathoek stond er wel één. Alsof een vriendengroep geld bij elkaar probeerde te vergaren voor hun vakantie. Dan kan ik er ook wel gaan staan met m'n rugzak...

De Dom is ronduit prachtig, overal zijn hoekjes en altaartjes, en je kunt er zelfs te biecht!

Na een paar uur en 5 km waren we wel een beetje "kerken moe", en begonnen toch maar aan de wandeling van nog eens 28 km.. in de plaats Belgioiose zou een trein gaan.

Het was warm en het duurde lang voordat we de stad eindelijk uit waren. Daarna volgde een lange, saaie wandeling langs de autoweg en door lelijke dorpen met blaffende honden. Afzien!

Gelukkig veranderde het pad en kwamen we door mooiere dorpjes als Santa Margerita en we zagen in de verte de Appenijnen al liggen. Eigenlijk loopt Carina precies de hele Po-Vlakte met me mee, het meest vlakke stuk, maar niet het mooiste.

Om 15.30 uur kwamen we aan in Belgioiose en het was nog 11 km naar Santa Cristina. Nog 2,5 uur lopen en we hadden er al 22 km op zitten, dus kozen we voor een treinrit van 10 minuten. Maar de trein was net weg. Gelukkig waren er terrassen in het centrumpje, zelfs een kasteel. Het station zag er zoals gewoonlijk aftands en verlaten uit, kaartjes kun je er niet kopen dus het was voor ons weer gratis. Toen de trein eindelijk kwam klonk er gerinkel als van een oude telefoon. Maar hij reed en om 17.00 uur arriveerden we bij het parochiehuis van Santa Cristina.

Broeder Antonio was niet echt spraakzaam en voor de deur staat er letterlijk een kermis. We zijn met z'n zevenen, Said en Katrina, Clement, Ton, Carina en ik. Ook is er nog een Australische dame, Kay, maar die zoekt duidelijk geen toenadering. Ze leest de hele avond in bed.

Ton heeft 32 km gelopen en was helemaal kapot. Gelukkig zijn er meerdere slaapkamers, zodat Carina en ik samen op een kamer kunnen liggen. Maar er is slechts één badkamer met daarin het toilet. Er is hier plek voor 20 mensen, ik moet er toch niet aan denken om hier in het hoogseizoen te zijn! Met z'n allen vechten om een stopcontact. Maar goed, het kost dan ook maar 10 euro, zonder diner of ontbijt

We gingen met z'n zessen eten bij de pizzeria, erg gezellig. Bij thuiskomst lijkt het geluid van de kermis nog luider en onze bedden trillen op en neer. Een ware uitdaging om in slaap te komen.

Morgen ben ik op de helft! En 20 km tot Corte Sante Andrea.