Dag 4, rondom Oberdischingen, 10 km

Na een goede nachtrust stond ik vandaag al vroeg op. Met z'n allen een douche delen valt niet mee en nu was ik de eerste! Met de verkoudheid leek het beter te gaan.

Tijdens het ontbijt voegde zich er een nieuw persoon bij onze groep: Jakob uit Marksdorf. Een markant persoon wiens tuin letterlijk aan de Oberschwaebische pelgrimsweg ligt. De groep heeft hem leren kennen toen ze deze weg in 2021 vanaf Biberach zijn gegaan. Jakob zijn huis fungeert ook als gastadres. Ik kon dat jaar niet mee vanwege mijn verhuizing naar de Vlietlanden.

Na het ontbijt kregen we van een gids een rondleiding door Oberdischingen. Er staan hele oude markante huizen en de plaats heeft een rijke geschiedenis. Het heeft ook een eigen 'basiliek' en we beklommen de toren. Bij dit soort rondleidingen kan ik meestal de helft niet verstaan vanwege het Schwaebische dialect, maar ik vermaak me evengoed wel. Er is hier ook ooit een kasteel geweest maar dat is in 1807 afgebrand.

Oberdischingen heeft zelfs een eigen museum, het 'Malefiz' museum. In het gebied Oberschwaeben waren rond 1800 veel rovers vanwege de armoede. Er waren vier bendes waaronder één vrouwenbende. Ze roofden vooral om geen honger te hebben. De verhalen deden me een beetje denken aan het Wilde Westen.

Na de rondleiding was er een warme maaltijd in de herberg, en om 14.00 uur vertrokken we voor een wandeling naar het Donaudal. De Donau stroomt hier dus vlak langs, en het was een prachtige wandeling van bijna 3 uur door het veld en langs de oevers. Ik had diepgaande gesprekken met Manfred en Albert. Manfred heeft aan zijn valpartij een soort van epileptie overgehouden en schuddelt af en toe vanuit het niets flink heen en weer. Hij wordt achtervolgt door pech want ook in New York is hij beroofd van geld en camera. Bij een tweede poging om de Paus in Rome te zien had hij per ongeluk infectiemiddel in zijn ogen gedaan ipv zijn druppels tegen staar. Hij kon dus tijdelijk niets meer zien wegens een gat in het netvlies. Toch vindt hij zelf dat hij vooral geluk heeft gehad, omdat hij nog leeft.

Albert vertelde over zijn 2e huwelijk van 17 jaar dat opnieuw bijna gaat stranden. Zijn vrouw is overgevoelig voor alles en zijn grens is bijna bereikt. Ze is daarnaast erg jaloers.

Om 17.00 uur waren we terug en tot aan het avondeten had ik eindelijk wat tijd voor mezelf.

Er kwamen twee jonge pelgrims aan, twee meiden van begin 20 jaar. Zij lopen één week op de Jakobsweg. Ook was er een nieuwe hospitalera, Hannah, een lieve bescheiden vrouw. Sylvia is dus vertrokken, net als Karl Heinz. Helaas heb ik geen afscheid kunnen nemen.

Na het eten hield ik mijn presentatie over de Rome reis. Deze heb ik maanden geleden voor mijn werk gemaakt en nu vertaald naar het Duits. Dat ik dat zomaar kan! Presenteren in het Duits, en ik was niet eens zenuwachtig. Het is geen presentatie met alleen foto's, maar meer gericht op tekst en enkele krachtige beelden. Het duurt ongeveer 20 minuten en mijn boek is het naslagwerk. Ik kreeg een staande ovatie, en Manfred zong een lied speciaal voor mij.

Er is morgen ook een bijeenkomst van het Jakobsgenootschap in Alkmaar, maar toch heb ik voor deze Duitse bijeenkomst gekozen. In maart kan ik in Alkmaar mijn presentatie alsnog doen. Ik kan nu mooi oefenen en het steeds verder verfijnen.

Na nog een paar presentaties van anderen over hun pelgrimstochten ging ik om 22.00 uur richting bed met een voldaan gevoel!